Pokaż mi swoją bibliotekę, a powiem ci...

Kto najchętniej czyta w toalecie i kto trzyma tam książki swoich ulubionych pisarzy? Dla kogo Pięćdziesiąt twarzy Greya to pozycja obowiązkowa, a kto bierze do ręki powieści Wiesława Myśliwskiego jedynie "z przyzwoitości"? Kto wie dokładnie, co znajduje się w jego księgozbiorze, a w czyim mieszkaniu poruszanie się utrudniają stosy książek?

Aleksandra Rybka rozmawia z pisarzami, dziennikarzami, felietonistami, znawcami literatury i języka o najintymniejszej sferze ich życia - o domowych bibliotekach. Pokaż mi swoją bibliotekę to szczera, wielogłosowa opowieść o wyborach, wspĂłlnych rodzinnych przyjemnościach i wspomnieniach związanych z książką. Jerzy Bralczyk, Justyna Sobolewska, Sylwia Chutnik, Michał Rusinek i inni zdradzają swoje guilty pleasures, wspominają o powinnościach literackich i największych czytelniczych grzechach.

Krzysztof jest Polakiem, Varga jest Węgrem. Razem wpowadzają nas w mity i realia madziarskich dziejĂłw, oprowadzają po zaułkach oraz promenadach Budapesztu, zagłębiają się w zrozumienie sumienia i pomnikĂłw WęgrĂłw, a także ich nostalgii. Bolesny dla MadziarĂłw, fascynujący dla PolakĂłw, esej Krzysztofa Vargi o traumach i bohaterstwach tak bliskiego, a przecież ciągle mało znanego nam narodu jest jednak drogą do zrozumienia WęgrĂłw, ktĂłrych kochamy - nie znając! Gorąco polecam, choć w niejednej sprawie podyskutowałbym nie tyle z Krzysztofem, co raczej z Vargą. Najchętniej wszakże powłĂłczyłbym się z Autorem tych uroczych opowieści po Budzie i Peszcie, zaglądając do tak smacznie przez nich opisywanych knajpek i winiarni. -Tadeusz Olszański. Polacy deklarują, że kochają WęgrĂłw, lecz gdy spytać, skąd ten afekt, sensowna odpowiedź pada rĂłwnie rzadko, jak deszcz w Sudanie. Historia MadziarĂłw nie jest w dzisiejszej Polsce lepiej znana, niż dzieje BaskĂłw, choć Rzeczpospolita przez stulecia graniczyła z Koroną Świętego Stefana, o czym zdajemy się zapominać. Krzysztof Varga przywraca nam pamięć o Węgrach, co samo w sobie jest godne pochwały, lecz jeszcze zacniejszy jest sposĂłb, w jaki to czyni. "Gulasz z turula" nie jest bowiem zwykłym historycznym esejem, lecz wadzeniem się z madziarskością, ktĂłrą autor z racji pochodzenia nosi w sobie. A że i polskość w sobie nosi, więc widzi więcej, sięga głębiej, odczuwa boleśniej, bo przecież inną ma perspektywę spojrzenia, niźli Madziar z obojga MadziarĂłw zrodzony. Doprawdy świetna książka. - Robert Makłowicz.

Siedemdziesiąt sześć felietonĂłw o kinie, literaturze, polityce i Polakach, czyli kilka słĂłw Krzysztofa Vargi o tym, jak kultura masowa wkroczyła na salony.
Polska według Krzysztofa Vargi, czyli co łączy Wokulskiego i wampiry, naszą telewizję i Berlusconiego, dynastię PiastĂłw i wspĂłłczesne seriale. W siedemdziesięciu sześciu felietonach - zaskakujących, kąśliwych i niewygodnych, bo do bĂłlu prawdziwych - znany pisarz zastanawia się nad tym, w ktĂłrą stronę w ostatnich latach podążają polska kultura, obyczaje i polityka.

Książka finalistka nagrody literackiej nike 2002. "Tequila" to jedna z najgorętszych k siążek ostatnich lat. Pierwsza udana transmisja młodzieżowego idiomu do polskiej prozy. Dawno nie zdarzyło mi się, żebym- czytając książkę - ciągle słyszał żywy ludzki głos. Michał Cich, " Gazeta Wyborcza" Proze Vargi świetnie się czyta, w czym pomaga rĂłwnież poczucie humoru jej autora. " Tequila" jest więc ciekawa i poruszająca, ale też chwilami nieodparcie śmieszna. Andrzej Franaszek, " Tygodnik Powszechny" Krzysztof Varga (ur. w 1968 roku) - prozaik, eseista. Za swoją ostatnią książkę Gulasz z turula (2008) otrzymał Nike CzytelnikĂłw. Mieszka w Warszawie na Mokotowie.

Najnowsza powieść Krzysztofa Vargi to brawurowy pamflet na wspĂłłczesność. Razem z głĂłwnym bohaterem, pięćdziesięcioletnim komiwojażerem, możemy popastwić się nad wszystkim, co na co dzień doprowadza nas do szału - pasażerami PKP, smrodem na klatce schodowej, szkoleniami integracyjnymi i modną młodzieżą w kawiarniach. Piotr sączy jad nienawiści i bezlitośnie obnaża słabostki i śmieszności wspĂłłczesnego Polaka. Tworzy pełnokrwiste i przeraźliwie wierne portrety toksycznych rodzicĂłw, pazernej byłej żony, żałosnych nuworyszy, miłośnikĂłw kebabĂłw i korporacyjnych wymoczkĂłw. Przeszywające spojrzenie szydercy zdziera pancerz hipokryzji, ktĂłry ma osłaniać resztki godności i uchronić przed zranieniem. Wszyscy są niespełnieni, nieudolnie skrywający życiowe rozczarowania, zawistni i śmiertelnie przerażeni wizją samotności. Jest to obraz zniekształcony, karykaturalny i nieodparcie śmieszny.

Trociny to prozatorski majstersztyk - znakomita, cyniczna i błyskotliwa rozrywka na najwyższym poziomie, nie tylko dla socjopatĂłw. Ku przestrodze...